ZŁOTY WIEK HIP HOPU

„Złoty wiek” hip hopu (lub „złota era”) to nazwa nadana okresowi w głównym nurcie hip-hopu, produkowanym od połowy lat 80. do połowy lat 90., który charakteryzuje się różnorodnością, jakością, innowacyjnością i wpływem. W tekstach hip-hopu ze złotego wieku były silne motywy afrocentryzmu i politycznej wojowniczości. Muzyka była eksperymentalna, a samplowanie czerpało z eklektycznych źródeł. W muzyce często był silny wpływ jazzu. Artyści i grupy najczęściej kojarzone z tą fazą to Public Enemy, Boogie Down Productions, Eric B. & Rakim, De La Soul, A Tribe Called Quest, Gang Starr, Big Daddy Kane i Jungle Brothers.

Złoty wiek słynie z innowacyjności – czas „kiedy wydawało się, że każdy nowy singiel na nowo wymyśla gatunek” według magazynu Rolling Stone. Odnosząc się do „hip-hopu w jego złotym wieku”, redaktor naczelna Spin, Sia Michel, „w tym czasie ukazało się tak wiele ważnych, przełomowych albumów”, a Sway Calloway z MTV dodaje: to, co uczyniło tę epokę tak wspaniałą, jest to, że nic nie zostało wymyślone. Wszystko wciąż było odkrywane, wszystko było wciąż innowacyjne i nowe”. Pisarz William Jelani Cobb mówi: „to, co sprawiło, że zainaugurowana przez nich epoka była warta określenia złotej, to sama liczba stylistycznych innowacji, które powstały… w tych złotych latach masa krytyczna cudów mikrofonowych dosłownie tworzyła siebie i swoją formę sztuki na w tym samym czasie”.

Według Carla Stoffersa z New York Daily News, złoty wiek trwa „od około 1986 do 1997 roku”. W swoim artykule „In Search of the Golden Age Hip-Hop Sound” teoretycy muzyki Ben Duinker i Denis Martin z Empirical Musicology Review używają „11 lat między 1986 i 1996 włącznie jako granic chronologicznych”, aby zdefiniować złoty wiek, zaczynając od wydania Run-DMC Raising Hell i Beastie Boys Licensed to Ill, a kończące się śmiercią Tupaca Shakura i Notorious BIG. Pisarz Boombox Todd „Stereo” Williams cytuje także wydanie Raising Hell z maja 1986 r. ponad trzy miliony egzemplarzy) jako początek okresu i zauważa, że ​​w ciągu następnego roku z sukcesem wydano inne ważne albumy, w tym Licensed to Ill, Criminal Minded Boogie Down Productions (1987), Public Enemy’s Yo! Bum Rush the Show (1987) i Eric B. & Rakim w pełnej płatności (1987). Williams postrzega ten rozwój jako początek własnej „ery albumowej” hip-hopu od późnych lat 80. do końca lat 90., podczas której albumy hip-hopowe zyskały bezprecedensowe uznanie krytyków i „były miarą, za pomocą której można by mierzyć się z większością wybitnych artystów tego gatunku. oceniany”

źródło: wikipedia.org